Hermitage en Sint Isaacskathedraal

Zondag 16 augustus 2015

De verjaardag van Hen, een bijzondere dag. Vroeg aan het ontbijt en dan op pad. We hebben het druk vandaag. Er staat een bezoek aan ’s werelds grootste museum op het programma, de Hermitage. De hele Hermitage bekijken, kost gemiddeld een maand met ‘kijkdagen’ van 8 uur. Wij willen ons beperken tot de Vlaamse en Hollandse meesters. Beetje doseren...
Er gaat een lange wandeling aan vooraf. Het is fris, de toeristen op de rondvaartboten zitten diep weggedoken in de warme dekens. De meeuwen zweven op de wind en maken duikvluchten naar het donkere woelige water. We steken de Troitskiybrug over, de wind rukt aan onze jassen. De vissers aan de Neva hebben zich dik aangekleed; gehuld in een soort skipakken, komen ze de dag wel mee door. De trammetjes zijn leeg op deze zondagmorgen. Een bestuurder en een ‘conducteur’ in veiligheidsvest zijn de enige inzittenden. We schieten in de lach als we zien dat de ‘conducteur’ook de wissels bedient. Als een tram de bocht omgaat, worden de wissels handmatig verzet. Hij heeft het er maar druk mee.
Onze eerste stop is het Winterpaleis museum. Een klein museum met voorwerpen en stijlkamers uit de tijd van Peter de Grote. De stijlkamers bevatten een flinke hoeveelheid Delfsblauwe tegels in alle soorten en maten. Nederlandse invloeden kom je hier werkelijk overal tegen. Het is bloedheet in dit museum; die Russen stoken, zelfs in de zomer, de kachel flink op.
Gelukkig koelen we buiten direct af, het is slechts 14 graden vandaag.
We arriveren op het immens grote Paleisplein voor de Hermitage. Het is druk,erg druk. Bussen rijden af en aan en braken wagonladingen toeristen uit. Het monument op het midden van het plein trekt tientallen tieners aan met selfiestokken. Het lijkt wel een plaag. Zij zien deze historische plekken slechts als achtergrond op hun selfies. Misschien ook eens gewoon om je heen kijken? Of is dit een stom advies van een bejaarde tuttebel?
Paardenkoetsjes rijden af en aan. Er rijdt zelfs een sprookjesachtige glazen pompoenversie uit Assepoester.
We passeren de hoge smeedijzerenpoort met de gouden adelaar en zien een gigantische wachtrij. Da’s even schrikken. Eerst maar een bezoek aan de ticketmachine. 600 roebel ( euro 8,25) per persoon, een koopje want hiermee hebben we toegang tot 5 onderdelen van de Hermitage. Ik ga op onderzoek uit wánt, is het wel nodig om aan te sluiten bij die honderd meter lange rij? Nee hoor, ticketbezitters kunnen gewoon doorlopen. Die oenen hebben de ticketautomaten waarschijnlijk niet gezien en staan in de rij om binnen een ticket te kopen.
De rugzak gaat in een kluisje en op naar de Vlaamse en Nederlandse kunst. Er zit geen logica in de nummering van de zalen. Na een aantal zalen met stijlkamers en koninklijk meubilair, vraag ik aan een suppoost waar die Rembrandt nu eigenlijk uithangt. Ze helpt ons goed op weg. Via een zaal met een indrukwekkende portrettengalerij van militairen, ter nagedachtenis aan de overwinning op Napoleon in 1826, bereiken we ons doel. Daar zijn de zalen met Vlaamse en Hollandse meesters.
De Hermitage heeft ruim vijftig Rembrandts in huis. Een indrukwekkend aantal waar menig museumdirecteur een moord voor zou plegen. Rembrandt is en blijft een klasse apart. Zijn spel van licht met donker is fantastisch. De vader op het schilderij van de verloren zoon wordt prachtig uitgelicht. Hij speelde tenslotte de hoofdrol en niet de zoon die met hangende pootjes terug kwam. Flora met haar bloementooi kijkt al eeuwen sereen naar haar toeschouwers.
Ook Peter Paul Rubens is goed vertegenwoordigd, zijn prachtige kleuren springen van de doeken. De kleine grapjes zoals de pissende engeltjes en kindertjes die stiekem veters losknopen geven extra sjeu aan zijn werken. Zijn schilderij van de kruisafneming is adembenemend. De blonde lokken van Maria Magdalena zijn prachtig weergegeven.
We zien van Ruijsdaels, Kuijpers, Bols, Breughels zowel van de oude als de jonge, mijn favoriete bloemstilleven met de papavers van Van Heel... Teveel om op te noemen. Het voelt als een overdosis. Genoeg gezien, je moet het niet overdrijven...
We drinken wat in het museumcafé. Hendrik is tenslotte jarig vandaag dus daar nemen we een heerlijk gebakje op.
We verlaten de Hermitage en lopen richting de Isaacskathedraal. We hebben geen flauw idee wat ons te wachten staat. In 1932 werden de kerkdiensten in deze kerk door de communistische regering verboden en werd de kerk uitgeroepen tot museum. In 1992 werd er voor de eerste keer weer een eredienst gehouden. Het is het op twee na grootste sacrale koepelbouwwerk ter wereld. De kathedraal dankt zijn naam aan de schutspatroon van Peter de Grote, de heilige Isaac van Dalmatië. De kathedraal is zo verschrikkelijk mooi! De mooiste kerk van St.Petersburg én de mooiste die ik ooit zag, de tranen schieten me bijna in de ogen. De beroemdste beeldhouwers en schilders uit die tijd luisterden de kerk op. Een prachtige Christus Pantokrater, een schitterend gebrandschildert raam met een afbeelding van Jezus, gouden mozaïeken, fresco’s...het kan niet op. Wat een perfecte dag!
Na ruim 8 uur lopen, sluiten we de dag af in een trendy restaurant in de buurt van het hotel. ‘Brut’ genaamd. We eten er zalig voor 17,50 per persoon en zijn de enige gasten. Die zien ons morgen weer verschijnen!